تنهایی

تنهایی ؛ تنها معبدی که روح را برای ملاقات با حقّ ، آماده می کند. در این معبد ، روح به 

آرامش می رسد و می تواند از درون خود ، انرژی لازم برای حرکت به سمت مقصد را

جمع آوری کند . 

تنهایی ، لازمه ی راه معنوی است . چرا ؟ چون ، برای حرکت  ، باید صدای او را شنید

تا مسیر را پیدا کرد و تنهایی ، صداهای دیگر را از ذهن و یادهای دیگر را از

قلب بیرون می برد و سکوت ، ایجاد می کند در ذهن و قلب ؛ سکوت ذهنی و سکوت

احساسی . و هر چه این سکوت عمیقتر باشد ، صدای او واضح تر و حرکت ، مشخص تر

 و سریع تر می شود .

شاید حالا ، صداهای وجودمان ، صدای جسم ، ذهن و احساس ، در حدّ نعره باشد ،

به تدریج از اوج این صداها می کاهیم تا به سکوت برسیم .

 تنها کسی که تنهایی ما را برهم می زند ، خودمان هستیم .

برای رسیدن به تنهایی ، باید از خودمان تنها شویم ، از شلوغی های وجودمان و آنگاه

که خودمان را تنها کردیم ، این معبد خود ساخته را می توانیم با خود ، به شلوغ ترین

مکان ها و به  بلندترین صداها ببریم و معبدمان همچنان پابرجا باشد و ما درون آن ،

تنها .